Theater van het Sentiment: Vroeger kwam even heel dichtbij
Lieve leden,
Vroeger was alles beter. Het is een cliché waar zuurpruimen, kniesoren en, toegegeven,
ook Eftelisten zich doorgaans graag van bedienen. Er klopt natuurlijk niets van, want wie
de voorkeur geeft aan een Efteling zonder Droomvlucht, zonder de Laven, zonder het Meisje
met de Zwavelstokjes, die is toch een sufferd, waar of niet?
Toch leek het afgelopen donderdag alsof de tijd eventjes stil was blijven staan, en
eerlijk gezegd had het van mij die avond wel voor altijd 1980 mogen blijven.
Net als Jaap was ook ik verbaasd dat de Eftelingliefhebbers die ter plekke een kijkje
kwamen nemen bij de uitzending van het Theater van het Sentiment op de vingers van één
hand te tellen waren. Waar levende legenden als Ton van de Ven, Mari van Heumen, Lex
Lemmens en Herman ten Bruggencate in de Efteling samenkomen om publiekelijk over vroeger
te praten had ik een enthousiast fotograferend fan-legioen verwacht, maar in plaats
daarvan vormde de opname van het radioprogramma vooral een achtergrond voor een knusse en
kleinschalige bijeenkomst.
Jaap:
> Ten Bruggencate bleek ondanks zijn hoge leeftijd van 87 jaar nog jong
> van geest en hij was die avond zelf met de auto helemaal vanuit Drenthe
> naar de Efteling gekomen.
De eerste indruk die ik die dag kreeg van Ten Bruggencate, die zich op dat moment boven
een bord poffertjes met poedersuiker bevond, was dat deze voormalige Eftelingbaas een
vriendelijke en haast breekbaar oude man was. Groot was dan ook mijn plezier en verrassing
toen hij zich tijdens het radioprogramma nuchter en bondig profileerde als no-nonsense
directeur, die voor een groot deel verantwoordelijk is geweest voor de Eftelingse
transformatie van sprookjespark naar attractiepark. Prachtig!
> En alsof het weer 1980 was huppelde de inmiddels 50-jarige hofnar in
> zijn kleurige kostuum richting zijn oude maatjes. Het was een oprecht
> hartelijk weerzien, dat gepaard ging met omhelzingen en grote gebaren.
De aanwezigheid van Dio Oberon (zucht, nóg meer Typpex in mijn Kroniek) was echt een
kadootje! Bij aankomst op het Anton Pieckplein werden we al meteen een merkwaardige figuur
gewaar, en toen ik zag dat hij twee fluiten aan zijn onderbenen geknoopt had ging er een
lichtje branden..
Dio, 's Eftelings eerste échte live-entertainment! Voor veel Eftelingliefhebbers
(ondergetekende incluis) is Dio net zo'n obscuriteit als de Kikkerfontein van Carnaval
Festival of de Dansende Dolfijn in het Sprookjesbos, maar hier stond -ie dan ineens! Een
halve eeuw oud maar met de allure van een jonge knul, en de oude garde van de Efteling
vloog eropaf als vliegen op een pot stroop.
Dio Oberon is gedurende de eerste helft van de jaren tachtig een waar fenomeen in de
Efteling geweest, en uit het ontroerende weerzien tussen Dio en de rest van de aanwezigen
mogen we concluderen dat de hofnar destijds een solide onderdeel vormde van de
Eftelingfamilie. Zou Ton van de Ven misschien stiekem aan Dio gedacht hebben toen hij zijn
laatste figuur voor de Efteling ontwierp? :)
De uitzending begon met het illustere "Ga met ons naar de Efteling" door Benny Vreden en
orkest, gevolgd door een inleiding van de presentatoren met op de achtergrond een molen
die "Het Dorp" speelde, en de drie uur daarna vormden een nogstalgisch document dat veel
Eftelingliefhebbers nog lang zullen koesteren.
De radiointerviews met Ton van de Ven, Mari van Heumen, Herman ten Bruggencate en Lex
Lemmens zullen overigens ongetwijfeld gaan behoren tot de canon der Eftelingfans en deze
avond verdient binnenkort natuurlijk een degelijk geïllustreerd artikel op onze website.
Bijzonder was vooral de aanwezigheid van Ton van de Ven, die in eerste instantie niet
overliep van bereidwilligheid om acte de présence te geven en hiertoe gelukkig is
overgehaald door de altijd enthousiaste Lex Lemmens. Lex, die op de radio liet vallen dat
hij nog steeds stiekem een personeelspas heeft - en wij de afgelopen maanden maar ons best
doen om hem niet te verklikken! :) Over Lex Lemmens vlug meer, veel meer.
Het was voor het eerst in jaren dat Ton van de Ven publiekelijk sprak over de Efteling.
Tijdens het interview was het voor het eerst die avond muisstil op het Anton Pieckplein;
je kon een speld horen vallen toen Ton van de Ven vertelde dat hij een half uur op een
stoel heeft zitten huilen nadat Anton Pieck gestorven was. Fraai was zijn karakterisering
van de mens Anton Pieck: volledig in lijn met de mensen die over hem gesproken hebben bij
de opening van de Anton Pieck-expositie in De Hallen in Haarlem.
"Hij bleef die ene, wonderbaarlijke figuur."
Oprechte karakters, het leek het thema van de avond te zijn. De Efteling is jarenlang
gevormd en gedragen door mensen die hun eigen, persoonlijke visie als maatstaf aanhielden,
zonder concessies te doen. Op die manier kun je misschien niet tot in de eeuwigheid een
bedrijf draaiende houden, maar wat moet het een prachtige, hartstochtelijke tijd geweest
zijn!
Ik ben blij dat de redactie van Eftelist, letterlijk en figuurlijk, heeft kunnen
bijdragen aan het applaus bij deze avond.
En ik denk niet dat we ooit betere tafelgenoten zullen treffen. :)
