Na haastig uitstel van een dagje werd vanmorgen dan toch de Python met
zijn gloednieuwe treinen geopend voor publiek. Ondanks dat de openingsdag
wel erg last minute verschoven was en dat het midden op een doordeweekse
ochtend was, stonden we samen met vrienden van de Vijf Zintuigen
uiteindelijk met een groepje van een liefhebber of tien te blauwbekken in
het Huis van de Vijf Zintuigen om de nieuwe Pythontreinen als eerste te
gaan beproeven.
Met het groepje liepen we door een winderig, nat en uitgestorven park.
Uiteraard werd er wel flink gewerkt aan Aquanura en de Fata Morganagevels,
en ook bij de Nieuwe Kleren van de Keizer is inmiddels wat voorzichtige
activiteit gespot.
Bij aankomst bij de Double Loop Corkscrew draaide hij al enkele rondjes
met medewerkers van de Technische Dienst. Direct valt het op hoe stil de
nieuwe treinen zijn in vergelijking met hun voorgangers, maar bijvoorbeeld
ook in contrast met de naastgelegen denderJoris. Vrijwel geruisloos, ja,
welhaast als een python, beweegt de nieuwe trein zich over de baan.
Eenmaal aangekomen op het station zien we dat dit grotendeels bij het oude
is gebleven (inclusief Grobbebollenfilmpjes), maar dat wel de ramen
bestickerd zijn om het geheen iets meer een stationslook te geven.
Uiterlijk lijken de nieuwe treinen veel meer op klassieke achtbaantreinen
dan hun voorgangers. Wat mij betreft een goede zaak: dat past prima bij
een barebones-klassieker als de Python. Ze zijn goed verzorgd, met naast
de te verwachten slangenprint een metalige uitstraling die het geheel een
stoere aanblik geeft en de naam Python goed zichtbaar voor de berijders
voorin elk karretje. En misschien nog wel de grootste verbetering:
vooralsnog geen spoor van ontsiering met knullige namen als "Loopie" en
"Kurkie" van de vorige treinen - inmiddels gedumpt op het veldje achter
KiWiWoLa.
Dan natuurlijk waar het uiteindelijk allemaal om draait: de ritbeleving.
Bij het instappen bemerk je gelijk de grote hoeveelheid beenruimte, nog
sterker in de achterste karretjes. De beugels zijn voorzien van vrij
strakke maar rekbare rubberen gordels. Deze zitten dus altijd goed en
accommoderen mensen van verschillend ontwerp. De beugel zelf gaat ruim om
het hoofd heen, dus de beruchte beurse oren behoren ook tot het verleden!
Comfortabel gezeten bestijgen we de lifthill en beginnen we aan de ons
overbekende afdaling. Ook hier valt de geruisloosheid van de treinen op.
De loopings worden bijzonder soepel genomen. De bekende knik, waar de twee
naar elkaar toegewerkte baandelen aan elkander geforceerd zijn, is veel
minder geprononceerd - misschien wel zo weinig voelbaar dat je het niet
merkt als je het niet weet. In mijn perceptie, met het voorbehoud dat dit
soort waarnemingen notoir onbetrouwbaar is, leken de treinen wel een tikje
langzamer te gaan dan hun voorgangers.
Na enkele proefritjes hebben we met de rustende reizigers nog wat
geëvalueerd, en de ervaringen waren eigenlijk unaniem dat deze treinen een
enorme verbetering zijn ten opzichte van de vorige: mooier, comfortabeler,
soepeler, en het lukte ons niet om echte minpunten op te sommen.
De geruchten over aanstaande sloop kunnen de diepvries in: met deze
treinen kan de baan zo weer tien jaar mee!