Het is vandaag precies vijf jaar geleden dat op Eftelist het eerste
mailtje verscheen. Dat schoot me vanmiddag in de Loetiek te binnen bij
het zien van de nieuwe pin voor vijf jaar Efteling Theater... Iets te
laat voor het organiseren van een borrel of een leuk themafeest met
lichtgevende dansvloer in de Efteling, maar in ieder geval een dag
waarop de mailinglist een beetje aandacht verdient. Als Eftelist heb
je een streepje voor! Als dank voor jullie trouwe lidmaatschap geen
overgebleven C1000-placemats (reservering Sprookjesbuffet), geen
uitnodiging voor een Efteling-evenement in het omniversum dat ter
plaatse niets met de Efteling te maken blijkt te hebben, geen
spectaculaire aanbieding om voor vijftig euro een rommelige tv-opname
bij te wonen, maar een klein verhaaltje voor het slapen gaan...
Het mysterie van de duivenvoer-automaat en het niet doorgaan van de
nieuwe sprookjes voor 1986.
Begin jaren tachtig wordt besloten Ezeltje Strekje vanuit de speeltuin
te verplaatsen naar het Herautenplein, omdat hij thematisch beter in
het Sprookjesbos past. Henny Knoet heeft de artistieke leiding over de
verplaatsing en ontwerpt de zitjes rond de ezel. Rond diezelfde tijd
komen er steeds vaker klachten van de tuindienst over bezoekers die
bij het voeren van de duiven dwars door de perken lopen en de
buxushegjes op het Herautenplein vernielen.
Het zou ideaal zijn als de bezoeker de duiven zou voeren op het
vernieuwde verharde plein rond de ezel. Henny Knoet ontwerpt om deze
reden een duivenvoer-automaat voor die kant van het Herautenplein,
zodat de zakjes niet meer in het winkeltje verkocht hoeven worden.
Maar waarom zouden de bezoekers aan die kant van het plein gaan staan?
Er was niet veel te doen. Er stonden destijds wat wilde struiken en
een schuilplaats. In een volgende fase wilde Henny Knoet de ezel, het
tafeltje en de knuppel die tot dan toe in het museum hangt voor eens
en altijd bij elkaar brengen in een herberg. Ook het kasteeltje van de
stiefmoeder van Sneeuwwitje moet een plekje op het plein krijgen. Hij
laat zijn ontwerp zien aan toenmalig directeur Marc Taminiau, met wie
hij het goed kan vinden. Er wordt meteen enthousiast gereageerd.
Taminiau geeft Knoet de opdracht en in hun enthousiasme wordt besloten
de twee sprookjes en de automaat alvast in te tekenen op de
plattegrond met de mededeling 'Nieuw in 1986'.
Ton van de Ven, die vond dat niet Knoet maar hij de aangewezen persoon
was als het ging om toevoegingen aan het Sprookjesbos, veegt de
plannen van Knoet van tafel en spreekt op het laatste moment zijn veto
uit bij de directie. Henny Knoet is ontstemd en teleurgesteld. De
drukke werkzaamheden rond Fata Morgana en het beperkte budget zorgen
er vervolgens voor dat de sprookjes en de automaat niet zullen worden
uitgevoerd. Daarbij heeft Ton van de Ven zelf geen betere plannen met
deze hoek van het plein. Later wordt de plattegrond aangepast en er
worden wat struiken over de inmiddels ingetekende sprookjes geplakt.
De archaïsche litho-techniek zorgt er echter voor dat de
duivenvoer-automaat lastig weg te halen is, zonder dat dat te zien is
als 'overgeplakt'. En ach... hij staat niet enorm in de weg. Misschien
verbeeldt het de teleurstelling van Knoet, die in die tijd immers zelf
de plattegrond bijhoudt...
Langzaam slinkt de macht van Ton van de Ven binnen het bedrijf. Zijn
zelf verworven vetorecht wordt niet langer op prijs gesteld en als
eind jaren negentig wordt besloten flink te investeren in het
Sprookjesbos komen de plannen van Knoet weer in beeld. Na de
uitbreiding met Klein Duimpje en Repelsteeltje in 1998 werkt Ton van
de Ven aan de Chinese Nachtegaal voor 1999. Misschien was zijn
aandacht daarvoor te groot, misschien wist hij dat zijn aanzien niet
erg gestegen was na de matige toevoegingen van 1998? Hoe dan ook: de
sprookjes van Knoet worden in 1999, tegelijk met de Chinese
Nachtegaal, alsnog uitgevoerd. En de duivenvoer-automaat? Daar heeft
eigenlijk niemand nog aan gedacht en hij was ook niet echt meer nodig;
een jaar later wordt immers besloten de duiven niet meer te verven.
Daarmee liep ook de populariteit van de beestjes terug. Misschien dat
zo'n automaat ooit nog eens zijn plekje in het park krijgt nu de
duiven zo nu en dan weer eens een verfbadje krijgen.
De duivenvoer-automaat, was niet zomaar een automaat, maar een
automaat met daarin een klein tafereeltje van een winkelier achter een
balie. Achter de man veel potjes, kistjes en muizen die snoepten van
het duivenvoer en als je geld in een spaarvarken op de toonbank zou
gooien, trok de winkelier aan een hendel waardoor een zakje duivenvoer
naar beneden zou vallen. De automaat staat tot op de dag van vandaag
op de parkplattegrond, zelfs na de recente digitalisering van het geheel.