Je kunt veel van de Efteling zeggen (graag in mailvorm naar Eftelist als je de aandrang
voelt!), maar als er -iets- is waar we eigenlijk niet over kunnen klagen dan is het de
manier waarop de Efteling tegenwoordig de aanwezigheid van externe bedrijven aan het
bezoekersoog probeert te onttrekken.
Lelijke Mars-vlaggetjes maakten plaats voor Wonderijsjes, de Efteling draait in de
Kombuys haar eigen variant op Swirls in je beker, en recent nog werden de
Slushpuppie-machines beplakt met Pieckse plakfolie.
Drank- en snoepautomaten rolden de laatste jaren opgepimpt en loodzwaar van
tierelantijntjes uit het magische Miniplaybackshow-Ei van de afdeling Vormgeving en de
uitgebreide souvenirlijn zorgt ervoor dat elk kind zich kan kleden, wassen en voeden met
Pardoes of de figuren uit het Sprookjesbos.
Allemaal uitsluitend voor ons plezier en niet voor het geld natuurlijk, want baas Olaf Vugts
leerde ons onlangs dat de ziel van de Efteling "never, never, nooit!" verkocht zal worden,
dus wat dat betreft hoeven we ons eigenlijk helemaal geen zorgen te maken.
Met die warme, geruststellende gedachte in mijn achterhoofd wandelde ik afgelopen zondag
De Marskramer in (brándend van zuiver non-commercieel verlangen om mijn geld uit te geven
aan een Roodkapje-tandenborstelhouder of een inklapbare waszak met Prinses Pardijn erop)
toen ik rumoer bespeurde in de voormalige SprookjesMaxifoto-hoek van de winkel.
Maar liefst vier parkmedewerkers (waarvan eentje met stropdas) stonden bij een vuurrood
gevaarte te kirren als blije baby's. Bij nadere inspectie bleek dat dit deel van de
Marskramer omgedoopt was tot 'Knuffelbos' en dat de rode machine - van afstand eerder een
soort popcornapparaat - vol knuffelvulling zat. Knuffelvulling. Nog een keer:
knuffelvulling.
De wanden eromheen bleken behangen te zijn met de afgestroopte pelzen van onfortuinlijke
knuffeldieren en tot mijn afgrijzen was er nét een jongetje bezig om zijn pluche
poezenvel via een opening in het apparaat te vullen met synthetish pluis.
Het concept blijkt van de Amerikaanse firma AnimaLand, die met voornoemde perversiteiten
in 2006 nota bene de prijs voor 'Best New Product' kreeg op de IAAPA. De naargeestige
praktijk van het knuffelvullen wordt in Nederland aan de man gebracht door distributeur
Coin Solutions, een bedrijf dat zich verder vooral bezighoudt met gedenkmuntjesmachines -
ook al zo'n tenenkrommend souvenir.
In de Efteling kunnen kinderen een vrolijke dierenhuid naar keuze aanschaffen (EUR
15,95), zelf een leuke geluidschip inspreken (EUR 1,95) en de arme knuffel als een verse
worst aan het vulapparaat hangen. Voor EUR 2,00 heb je er dan ook nog een cadeauverpakking
bij waarop staat dat je je een "COLLECTIBLE CRITTER EXPERIENCE" hebt laten aansmeren. Da's
geen geld, natuurlijk.
Ik had al eerder van het fenomeen gehoord en ik heb er destijds al hartgrondig aan
getwijfeld of het niet een beetje unheimisch is om kinderen hun teddyberen als knuffelbare
foie gras over een vulbuis te laten schuiven. Groot was dan ook mijn verbazing dit
lugubere gedoe in de Efteling aan te treffen. Met tevreden knorrende medewerkers eromheen
alsof het helse apparaat een warm vuurtje in de winterkou was!
Het Knuffelbos schijnt een proef van drie maanden te zijn, maar aan die glimmende
personeelssnoetjes te oordelen kaapt AnimaLand de halve Marskramer minstens tot
Doornroosje een paar meter verderop door de Prins tot ontwaken zal worden gekust.
Bah, bah, bah, zeg! Waren we in deze hoek van de winkel eindelijk af van de goedkope
heksenhoeden en plastic treinwagonnetjes, nu dit weer! In de container met die rommel! Want
heus, dat Tivoli Gröna Lund in Zweden en TusenFryd in Noorwegen ook zo'n
AnimaLand-machine hebben staan betekent niet dat we hier ook maar die kwaadaardige weg
moeten bewandelen. Zeg eens Efteling, als zo'n Scandinavisch park met z'n zondagse goed in
de sloot springt springen we er toch zeker niet achteraan? Toch? Tóch!?
Als de wiedeweerga weg met dat lelijke, enge ding - en wie bedacht heeft dat het leuk zou
zijn om "Stuff your Animal!" naar Marerijk te halen mag wat mij betreft zélf een uurtje
met de blote billen op het vulstation.
