Afgelopen weekend was het dan eindelijk zo ver: ik kon mijn lang van
tevoren geplande 2-jaar-samenzijn-verrassing dan eindelijk aan aan m'n
geliefde bekend maken. Een weekendje Efteling met overnachting in de
romantische bruidssuite van het Efteling Hotel! Een Cribs-uitzending
waardig! :P
De laatste keer dat we de Efteling bezochten, was tijdens de Winter Eftling
van vorig jaar en hoewel ik altijd al een frequente bezoeker ben geweest
(vroeger, in de tijd van de oude ingang, hadden mijn ouders een abo), kende
mijn vriendin de Efteling lang niet zo goed. Bovendien zijn tijdens de
Winter Efteling natuurlijk veel rides dicht en nu kon ze dan alle
attracties uitproberen die ze vorig jaar mocht missen.
... Op de Pegasus na dan! Toen ik de nacht voor vertrek besloot nog even
snel de Eftelist te checken voor het slapengaan, las ik dat de Pegasus de
dag voor ons bezoek werd gesloten voor publiek! Goed, ik vind het de meest
verschrikkelijke ride in de hele Efteling en ik was er waarschijnlijk niet
eens in gegaan, maar toch voelde ik me als een klant van de AH die net 4
fourpacks Cola heeft gekocht om er later achter te komen dat hij ze ook
gratis had kunnen halen omdat de Boni onder de AH actieprijs was gaan
zitten en... Enfin, ik dwaal af. Snel naer bedt geghaen!
De volgende dag vertrokken we om 8:30u vanuit Utrecht om zo stipt op tijd
in te kunnen checken bij het hotel en het park een kwartier voor officiële
opening in te kunnen gaan. Bij het inchecken deed zich het (naar ik schat)
gebruikelijke ochtendritueel voor in de lobby: 40 families met schreeuwende
kinderen maakten zich op voor een dagje Efteling. Snel ingecheckt en
richting hotelgasteningang gelopen.
Terwijl we daar in de rij stonden, begon het behoorlijk te regenen.
Gelukkig zorgde het dichte bladerdek boven ons voor beschutting. De avond
ervoor hadden we in verband met de weersverwachting (zaterdag ruk, zondag
iets beter) besloten de eerste dag voor de indoor- en snelle rides te gaan
en de tweede dag voor de zaken die beter weer behoeven (sprookjesbos,
gondoletta, etc). Na de teleurstelling van het nog dicht wezen van alle
attracties (weten wij veel, we zijn Efteling Hotel-groentjes!) zaten we te
twijfelen tussen Droomvlucht en DVH als eerste attractie. We kozen voor
Droomvlucht ivm het weer, maar toen we op het Sint Nicolaasplein aankwamen,
verscheen daar bij toverslag de zon zodat we al opdrogend konden wachten op
de opening om 10u.
De route erheen door zo'n lege, stille Efteling deed me terugdenken aan de
tijd dat ik er nog werkte. Ik genoot toentertijd vooral van de tocht naar
de Entree via het sprookjesbos. De afwezigheid van bezoekers maakte het bos
nog sprookjesachtiger dan het al was. Heerlijk!
Mijn vriendin was nog nooit in Droomvlucht geweest en keek haar ogen uit.
Ik probeerde gelijk een doorgewinterde Eftelister alle mankementen in mijn
hoofd op te slaan (hoewel de echte pro wellicht een uit de Efteling
afkomstig notitieblokje bij zich draagt) zoals de Elfenkoning die nog
steeds te beroerd is om te zwaaien en het ontbreken van de over de grond
trekkende mist op het einde van de rit (waar de trol de twee elfjes op zijn
handen draagt).
De volgende stop was Villa Volta. Het blijft een magistrale
spanningsopbouw, maar helaas was de Hugo-in-nachtjapon in de vloeren
nauwelijks te zien. Ik weet niet of er glas of stof voor zit, maar het mag
wel eens schoongemaakt worden.
We pakten de trein (die stipt op tijd vertrok) naar Ruigrijk en sloten aan
in de rij voor DVH. (Of is het 'de DVH'?) In het seizoen dat hij voor het
eerst geopend zou worden had ik daar speciaal kaartjes voor gekocht, maar
zoals jullie allemaal weten werd de opening helaas uitgesteld. Nu dan dus
de verlate première.
Het wachten duurde die ochtend al meteen meer dan een uur en zou die dag
alleen nog maar toenemen. Maar ik moet jullie zeggen: de rit zelf viel me
geheel níet tegen! Goed, als je als fan weet hoe de rit 'had kunnen zijn'
en als je je snel stoort aan Europapark-looks in niet-Europapark-parken kan
ik begrijpen dat je er niet echt van kunt genieten, maar het totaaloordeel
moet ik toch positief laten uitvallen. Zo vind ik Merkelbachs
arrangementele (is that even a word?) opbouw van zijn composities erg
geslaagd. Buiten hoor je het thema sober en simpel gespeeld, verderop in de
smokkelgang is hij wat uigebreider, in de 'kroeg' zingen de drinkers mee en
in de haven wordt echt uitgepakt met een volledige orchestratie, om
vervolgens buiten weer af te bouwen.
Het hoofd in de spiegel doet erg Disney aan, maar het werkt wél. Gelukkig
verschijnt het ook heel wat vaker dan de duivels in de ronde zaal met
kroonluchter in het Spookslot. Ik moest daar als kind altijd al de grootste
moeite doen om mijn ouders af te remmen zodat ik dit magnifieke schouwspel
te zien kreeg. Inderdaad wél een minnetje voor de te lage resolutie van de
afbeelding van het schip op het doek met de geheime doorgang. Jullie had
gelijk!
Ik snapte trouwens niet helemaal waarom ik de - overigens wel duidelijk te
ruiken - vuurlucht pas rook toen we eenmaal in de kroeg stonden en niet
eerder in de smokkelgang wanneer de brand erboven woedt - wat ik overigens
ook een zeer 'koel' effect vond en ook helemaal vergeten was, hoewel het
hier vast wel gepost is. Ik was blij verrast door de sfeerverhogende regen
tijdens het darkride-gedeelde (waar je eigenlijk natter van wordt dan de
splash op het eind), de rit door de beschadigde romp van het schip vond ik
geweldig, maar het nieuwe hoofd bij het optakelen leek goedkoop, afgekeken
van de bol van de Oosterse Geest en beter passend in het spookhuis op de
Tilburgse kermis.
De achtbaanrit zelf was dan weer veel heftiger én leuker dan ik na die
galspuwerij op de Eflist had verwacht. Lekker snel met een onverwachte ode
aan het zwarte gat van Alton Towers' Oblivion en als afsluiter een leuke,
niet te natte splash.
Al met al beleefden we veel plezier in deze ride, maar niet dusdanig veel
dat het dit weekend nog eens anderhalf uur wachten waard was (de gemiddelde
wachttijd inmiddels).
Na de Halve Maen (of was het nu 'In Den Halve Maen'? Volgens mij wel! 't
Staat fout op elke Efteling dedicated website!) vervolgden we onze weg via
de Piraña (waar mensen buiten in de regen in een lange rij stonden te
wachten om nat te mogen worden, ironisch) naar Fata Morgana. De
beweeglijkheid van de sultan verbaasde me en ik verbaasde me over mijn
verbazing: was hij altijd al zo beweeglijk en actief? Of miste ik dat
gedeelte altijd als ik er langs voer? Zowiezo leken de bootjes minder snel
te varen dan vroeger, want de gordijnen voor de reus waren al lang dicht
als wij de hoek om kwamen varen, terwijl ik me meen te herinneren dat ik
vroeger zo teleurgesteld was de reus al te zien terwijl we nog langs de
harem voeren. Goed, verder geen beschadigde, half ontklede of niet werkende
animatronic te zien, mooi!
De zon was buiten inmiddels flink gaan schijnen en we besloten, als rookies
die we toch bleken te zijn, om de Vonderplas heen te lopen naar het
theater, om te kijken hoe laat de voorstellingen van The Sound of Music
zouden zijn. Aldaar vertelde een werknemer ons dat je toch echt een kaartje
voor een voorstelling moest hebben en een toegangskaart voor de Efteling
niet genoeg was. D'oh, wat een blunder! Zelfde weg terug dan maar. Het
noord-ooster pad naar de Efteling lag er prachtig en stil bij en even
dachten we eraan stoute dingen te doen op het bankje. Helaas was die al
bezet door twee tieners die stiekem een jointje hadden opgestoken...
Het middaguur brak aan en daarmee de geplande onthaasting in de Gondoletta
en de Pagode. Daarna liepen we terug naar Reizenrijk en pakten we Diorama
nog even mee. Ik was helemaal trots dat ik een sprookje 'ontdekte' waarvan
ik niet eerder wist dat het zich al lang in de Efteling bevond:
Het Waterorgel was vandaag helaas defect, maar de volgende dag zou hij het
weer doen. Niet te geloven dat ik dit als kind altijd een van de leukste
dingen vond. Ik moest en zou alle liedjes gehoord hebben voordat ik mijn
ouders toestond me weer mee verder te nemen. Dat klonk dan ongeveer zo:
We sloten de eerste dag af met de Vogelrok (wat is die wachtrij een
verbetering!) en keerden toen terug naar het hotel, alwaar we een geruime
tijd in onze whirlpool doorbrachten. Ik was best te spreken over de suite.
Hoewel de kleuren en bekleding in de kamer behoorlijk gedateerd overkwamen,
was de kamer lekker luxe en ruim. Het draaiende bed (of meer de lawaaiige
motor die het gevaarte aanstuurde) had dan weer niet gehoeven, maar het
uitzicht vanuit dat bed mocht er wezen en de spiegel bóven het bed al
helemaal :)
Ik vond het wel een beetje vreemd dat er geen bedlampen waren die je ook
echt vanuit het bed kon uitzetten. Ook raar dat zich geen lamp bevond in de
douche, maar wie gaat er nu douchen als je Scarfaceje kan spelen!
Fijn dat de TV gewoon alle gangbare zenders bevatte, plus de
Eftelingzender. We hengsten alle hoteldrankje uit de koelkast en stopten er
ons eigen eten en drinken in en een tijdje later mochten wij ons begeven
naar De Hoffelijke Heraut voor ons driegangen keuzendiner.
Mijn vriendin nam als voorgerecht het taartje van schelpdieren en ik de
salade met eendenborst. Beide gerechten werden mooi gepresenteerd en de
bediening was ook nog eens superaardig. We namen beiden de zalmfilet als
hoofdgerecht en we sloten af met het dessert-buffet waarvan de carameltaart
mijn favoriet was. Al met al was ik zéér te spreken over het eten in het
hotel. Het was in de Winter Efteling het jaar ervoor dat ik voor het eerst
in een Eftelings-restaurant had gegeten, Het Witte Paard welteverstaan. Ik
had natuurlijk beter eerst het WC Web kunnen checken, dan was ik behoed
gebleven voor de teleurstelling bij de aanblik van de vette friet en droge
kip. Ik nam me toen voor alleen nog ergens te eten waar het écht lekker zou
zijn, en het eten in het Efteling Hotel was dat.
Het enige wat we dat weekend nog echt moesten betalen waren de drankjes
tijdens dit diner. Maar omdat we dachten dat dat wel op de Eftelingrekening
zou worden gezet, waren we meteen vertrokken na het dessert. Maar toen we
besloten nog een beetje te tafelvoetballen met de kinders in de speelkamer,
kwam er een zenuwachtige ober achter ons aan gehuppeld met de vraag of ik
toch nog even een handtekening wilde zetten onder de rekening. Oeps, maar
natuurlijk! :P
Die nacht sliepen we heerlijk. Fijn dat het bed helemaal in de toren stond,
want zo werden we niet gestoord door het geblèr van kindjes in de andere
kamers. Sowieso grensde onze suite maar aan één andere kamer. Aan de
andere kant was de berging.
We ontbeten de volgende dag lekker laat (10:15). Het ontbijt was zoals je
dat in veel hotels ziet, met het verschil dat je een hele koffiekan voor je
zelf krijgt. Lekker wakker aan de tweede dag park beginnen dus! We begonnen
die ochtend met de Python, waar we al meteen 40min konden gaan staan
wachten. Ik ben nog steeds niet te spreken over de schoudersteunen die je
over je heen krijgt. Waarom zijn die dingen zo hard! Het duurde even voor
ik geen pijn meer voelde in mijn sleutelbeen. Er stond vandaag nog een
langere wachtrij bij de DVH dan gisteren dus we slenterden er lekker
voorbij en ook de BOB sloegen we over, want die rit vonden we geen 60min
waard.
We hadden nu alle tijd voor het Spookslot en daarna het Sprookjesbos, wat
we vandaag voor het gemak omdoopten tot het Kinderwagenwoud. Het werd een
attractie opzich om de rubberen wielen en schenenschoppende
kinderschoentjes te ontwijken. We gingen de sprookjes af via de hoofdweg.
De schildwacht bij Doornroosje leek vroegtijdig wakker geworden te zijn en
bij de aanblik van de hedendaagse klederdracht waarschijnlijk van paniek
het bos uitgerend te zijn. Hij was zelfs zijn hellebaard vergeten:
Hoewel het bordje bij de spiegel van Sneeuwwitjes stiefmoeder een wachttijd
van 2 minuten belooft, besloten we na 15 minuten wachten toch echt verder
te gaan. Vreemd, want we hoorden duidelijk het einde van de show toen we
nog buiten stonden te wachten (ja, zo druk was het namelijk)! Kan iemand me
vertellen of wij gewoon nog iets langer geduld hadden moeten hebben?
Zoals verwacht trok Assepoester een ware stoet van bezoekers. Ik vond het
wachten echter meer dan waard. Ik ben totaal niet te spreken over de
rijmvorm waarin het sprookje verteld wordt en dat het door Assepoester zelf
wordt gedaan; naar mijn mening een geforceerde combinatie van kitscherige
sprookjesachtigheid (de rijm is bovendien ook nog eens superlelijk de
rijmende woorden zijn ver gezocht: een muiltje een juweel? Het is toch van
glas?!) en pogingen het sprookje realistischer te maken en zo het publiek
er meer bij te betrekken.
En toen ik buiten langs de grafsteen liep, dacht ik meteen: waarom na het
meisje met de zwavelstokjes nu wéér zo'n steen? Hoe ziek is het om je
moeder in je eigen tuin te begraven? Later begreep ik door het lezen van
het WC Web pas dat de Efteling gekozen heeft voor de Grimm-variant waar
Assepoester haar accessoires voor het feest van d'r moeder heeft i.p.v.
gekregen van een fee. Tja, ook ik ben met de Disney-verfilming opgegroeid.
Je zult nu waarschijnlijk denken: maar je was toch tevreden over het
sprookje? Ja, over het geheel genomen wel degelijk. Het paspoppenuiterlijk
van de prins en Assepoester vond ik erg meevallen. Goed, het haar van de
prins is te nep en meer Pieckerige gezichten zouden niet verkeerd zijn
geweest, maar het verwerken van de leidmotieven en cruciale punten in de
verhaallijn op verschillende plekken in het tafereel (de speeldoos, het
kasteel, de ene en later twee duiven in het raam) vond ik leuk gevonden en
origineel. Ik was tevens blij dat er zich gezichten in het houtwerk
bevonden, die ook nog eens bewogen. Mag ik een 'yay' voor meer
houtwerkgezichten? - YAY!
Verder naar de Indische Waterlelies. Ik kon maar niet wennen aan de stem
van Paul de Leeuw. Niet omdat hij het slecht doet, maar omdat ik een
vrouwenstem beter vind passen én omdat vervanging van de stem naar mijn
mening TOTAAL OVERBODIG was. Neerlands knuffelnichts dying wish? Vette
pech, je blijft van mijn sprookjesbos af! Ahum... Ik moet echter nog veel
meer wennen aan het nu plotselinge einde van het sprookje. Nog voor de
muziek is uitgestorven schieten de dieren bliksemsnel weg en de Heks
(excuses, EEN heks) prevelt haar laatste woorden vanachter de bosjes. Het
zal wel iets te maken hebben met de verkorte spanningsboog van de
hedendaagse jeugd, but I don't like it!
Ik was wél blij met de zoomfunctie van de nieuwe camera waarmee ik de Heks
nu eens van dichtbij kon zien. Ik vond het vroeger stiekem al lekkerste
chick in heel het park (altijd al een vreemde smaak gehad als het op
vrouwen aankomt :P), en nu kon ik haar van dichtbij bewonderen!
De rest van het Sprookjesbos in het kort: irritante kinderen die aan het
mandje van Moeder Geit trekken maar gelukkig op hun kop krijgen van hun
ouders, onze goedkeurende blikken bij de toverketel van de heks (kan die
geen vaste stek krijgen?), poep in de snor van de Reus, een jarige Gijs en
een vreemde zinsconstructie op een van de bordjes. (Ik weet hem niet
precies meer, maar had te maken met het weggooien van troep. Het begon met
'Wil niet uw' en dan iets van 'vuilnis op de grond gooien'. Het begin van
de zin klopte in ieder geval niet.)
En welja, ik gooi er ook nog wel wat boude conclusies tegenaan:
- Dikke plus voor het Hotel
- Weg met Paul
- Assepoester en DVH: quite alright!
Bram
PS. BIG UP voor de nieuwe parkmuziek van Maarten Hartveldt! Ik zou zó graag
alle variaties die in het park te horen zijn op CD willen hebben!
Werkelijke prachtig.
