Ze zijn er weer! De klassieke hek hekfans die ons met hun schokkerige
beelden een halve blik op nieuwe attracties werpen. Dit keer heeft men op
de Kinkenpolder rondgehangen om ons Aquanura 2.0 te tonen, waarvoor dank.
Bij het enkele feit dat een Aquanura 2.0 in voorbereiding is, een dik jaar
na de opening van de fonteinenshow, kun je wat mij betreft al je
vraagtekens zetten. De gemiddelde bezoeker heeft de show nu één keer
gezien. Waarom zou er dan nu al een nieuwe versie moeten komen? Een goede
show, en dat is Aquanura 1.x, heeft dat helemaal niet nodig! Zelfs als
frequente bezoeker is de huidige show nog uitstekend genietbaar.
Dat maakt het extra spijtig dat deze 2.0-versie klinkt als een zeer matige
B-zijde van de hit die 1.0 was. (Voor de jeugd onder ons: een B-zijde is
de achterkant een muziekdrager van vroeger, de single, waarop werk van
relatief mindere kwaliteit geplaatst werd.)
In Aquanura 2.x is het kader van Coates behouden, maar is alle
attractiemuziek gewisseld met uitzondering van Droomvlucht. We horen nu
Fata Morgana, de Gondoletta, Monsieur Cannibale, de Vliegende Hollander,
Droomvlucht, de Rode Schoentjes, Joris en de Draak en weer de Vliegende
Hollander.
Met uitzondering van Fata Morgana kun je denk ik wel stellen dat al deze
tracks door de bezoeker niet ervaren worden als de muzikale hoogtepunten
van een dagje parkbezoek. We horen kleinere of infill-attracties, en juist
alle oorwurmen die iedereen in Nederland "echt Efteling" noemt schitteren
door afwezigheid.
Zo zal de muziek van de Gondoletta nauwelijks herkenbaar zijn, zeker omdat
die slechts een deel van de vaart vanaf een eilandje op afstand te horen
is. De op zich sterke hit van Sacha Distel over Monsieur Cannibale moet
het juist hebben van swingende zangtrack en komt niet herkenbaar uit de
verf in een klassieke uitvoering.
Zo je de Vliegende Hollander al als E-ticket wilt benoemen, het is niet
een attractie die de hele familie zeker heeft gedaan, noch één die in
Neerlands collectieve geheugen geprent is. Laat staan dat men het laatste
fragment uit de lifthill kan plaatsen. Hetzelfde geldt voor Joris.
Alhoewel de klompendans van de Dansende Schoentjes een mooi nostalgisch
stuk is, heeft het natuurlijk niet het statuur dat het Menuet binnen en
buiten de parkgrenzen heeft.
Klassiekers als het Menuet, maar ook de Danse Macabre, Carnaval Festival
en natuurlijk de Indische Waterlelies hebben niet voor niets die status
bereikt. Het is wel een erg vreemde gedachtekronkel om te pretenderen dat
je een slotshow hebt gemaakt die een dagje Efteling moet resumeren, maar
uitgerekend die nummers niet langskomen. Dat is als een fotoboekje zonder
Langnek en de Python.
Het heeft er alles van weg dat men eerst bedacht heeft dat er per se een
tweede show moest komen, en dat toen men eenmaal aan de slag ging -
verrassing! - bleek dat de echt sterke tracks al in de eerste versie
zaten. Uiteraard heeft men zich toen niet laten tegenhouden om niettemin
een matige vervanger samen te stellen.
Dan heb ik het verder nog niet gehad over de fonteinaire uitvoering, die
vanachter het hek wat lastiger te beoordelen is. Bij Droomvlucht lijkt
echter iedere subtiliteit verloren te zijn en supershootert men erop los.
De kracht van Aquanura is juist de voor iedereen herkenbare
attractiemuziek in een Eftelingse, indrukwekkende maar subtiele
uitvoering. Het is me een raadsel wat de Efteling denkt met deze
vernieuwing daaraan te gaan toevoegen.