Afgelopen maandag was het, in het kader van de Klaas-Vaakweken, tijd
voor de eerste show van Aquanura versie twee, ook wel "Aquanura: Tweede
Efteling Symfonie" volgens het park zelf. Officieel gaat Aquanura Twee
pas volgend jaar draaien, maar deze herfstperiode kan iedereen alvast
gaan kijken en een oordeel vellen. Ondanks het regenachtige weer van
maandagavond heb ik dat zelf natuurlijk ook meteen gedaan.
Wie de verschillende online Efteling-communities het afgelopen jaar in
de gaten heeft gehouden weet dat de eerste show zeer goed ontvangen is.
Menigeen, waaronder in elk geval ondergetekende, spreekt zelfs van de
beste toevoeging aan het park sinds het Meisje met de Zwavelstokjes.
Aquanura Eén biedt een sfeer en stijl die lastig te overtreffen is.
Binnen een herhalend en buitengewoon prettig kader van Eric Coates "By
The Sleepy Lagoon" krijgen we Efteling-klassieker na Efteling-klassieker
voorgeschoteld, en dansen de fonteinen van WET Enterprises alsof ze een
we(d/t)strijdje in subtiel, classy maar stevig fonteingedrag moeten
houden. De afsluiter van Aquanura Eén is altijd fenomenaal. Saint-Saëns
"Danse Macabre" zweept de waterstralen op tot ongekende hoogte om met
een knal en een dreun een einde te maken aan de zo geslaagde show. Applaus!
Aquanura Twee beloofde, binnen een zelfde structuur, nog meer van dat
moois. Beter gebruik van de installaties, en een meer bijzondere
programmering. Dat is deels gelukt; we zien tijdens de show
kleurpatronen die zeker wat complexer zijn dan in versie één, en het
belichten van de omgeving zoals de bomenrij bij Pandadroom is een mooie
vondst. Puur technisch bezien is Aquanura Twee dan ook prima in orde.
Maar het schort juist aan die zaken die Aquanura Eén zo sterk maken:
subtiliteit, totale muzikale herkenbaarheid, opbouw en klasse. Een
matige B-side, zoals Thijs het eerder op deze lijst al noemde.
Binnen de nieuwe keuzes van verfonteinde Efteling-muziek is die voor
Monsieur Cannibale wellicht het vreemdst. Deze Efteling-track moet het
wel zo sterk hebben van de gezongen tekst van Sacha Distel dat er in een
instrumentale versie niet veel meer overblijft dan een soort
carnavalsdreun, maar dan oneindig minder leuk dan die van het Carnaval
Festival. Daar blijft het echter niet bij qua zwakke broeders in de
uitvoering. Droomvlucht biedt in Aquanura Eén een prachtig rustig
intermezzo, maar is in Aquanura Twee opeens geprogrammeerd met
knetterende shooters en knipperende onderwaterspots. Een echte mismatch
waar ik vol ongeloof naar stond te kijken. Hebben we het hier over de
zelfde attractie die in show één regelmatig het kippenvel over je armen
doet lopen van genoegen? En welke Raveleijnbewoner dacht bij het
samenstellen van de setlist van deze show dat parkbezoekers Boieldieu's
Allegro Brillante uit het harpconcert wel zouden herkennen van die paar
seconden dat het tijdens een Gondoletta-tochtje hoorbaar is? Dat is toch
geen memorabel Efteling-moment, hoe mooi de muziek op zichzelf ook is?
Zowaar nog bedoevender dan deze teleurstellingen is het einde van de
show. Natuurlijk is het lastig om binnen de Efteling een muziekstuk te
vinden dat hier geschikter voor is dan "Het Spookslot", maar oh wat
schiet Merkelbachs Joris en de Draak hier tekort. Deze compositie kent
namelijk helemaal geen opbouw, maar is van begin tot eind één groot
"hero theme" dat derhalve helemaal niet naar een einde toewerkt. De
programmering bij deze track laat dat ook goed zien; de hele sequentie
lang is het wat rommelig gesproei met de slingergoot en de
leliefonteinen, zonder dat het geheel Aquanura Twee duidelijk tot een
conclusie brengt. Het zou wat dat betreft veel beter een opening dan een
afsluiting kunnen zijn. Nog triester echter is het knip-en-plakwerk dat
er als een "oplossing" voor dit wel heel zichtbare probleem bij gesleept
lijkt te zijn: de lifthillsequentie van De Vliegende Hollander komt als
zeker *niet* geroepen nog even een bombastisch plasje van tien seconden
doen om Aquanura Twee met overdreven koorgezang toch te doen uitdoven
als een nachtkaars. Wat een rare en vooral slechte keuze!
Wellicht was ik na afloop van deze voorstelling wat minder neutraal dan
voor een objectieve vergelijking nodig is, mede veroorzaakt door het
slechte weer of de ronduit verschrikkelijke Klaas-Vaakminishow op de
Brink die eveneens maandag zijn première beleefde. Echter, heel veel zal
het niet uitmaken. Aquanura Twee is duidelijk het zwakke broertje van
versie één. Oneindig veel minder memorabel, en veel minder in staat het
publiek te doen terugdenken aan al het moois van het Sprookjespark. Wat
mij betreft mag dit programma uit de geheugens van de besturingskasten
verwijderd worden. Op die grappige Fata-Morganafonteinbuikdans na dan.