Vandaag stond Eftelist natuurlijk vooraan om de eerste blik te kunnen
werpen op de nieuwste uitbreiding van ons zo geliefde Sprookjesbos. We
delen graag onze eerste indrukken met je, en we spraken met Alessio
Castellani, de relatief onbekende Efteling-ontwerper van Italiaanse afkomst
die Pinokkio samen met Robert-Jaap Jansen ontwierp.
Na Roodkapje is middels een beplant heuveltje een afscheiding gemaakt waar
je met een bocht omheen loopt, zodat je het sprookje van de voorkant
benadert. Hierdoor is het niet te zien vanaf Roodkapje zodat het goed op
zichzelf staat. Zoals inmiddels wel bekend verondersteld mag worden bestaat
de uitbeelding uit drie delen: het huisje van Geppetto; Kat en Vos in de
oude nis van Boekanier Gijs; en de monstervis in het water.
'La Botega di Geppetto' valt al direct op omdat het feitelijk verlaten is:
Geppetto heeft een briefje op de deur gehangen (in het Italiaans uiteraard)
dat hij op zoek is naar zijn Pinokkio. Maar je weet hoe het is: als de
houtsnijder van huis is dansen de Pieckmuizen op tafel. Dat gegeven is hier
in het kwadraat of misschien zelfs wel tot de derde macht verheven. Meer
dan twintig muizen hebben bezit genomen van het huisje en maken het tot een
uitermate levendig geheel: ze spelen met marionetten, dansen in het rond of
voeren een toneelstukje op in een minitheatertje. In de vensterbanken duikt
soms een krekel op. Er is echt ontzettend veel te zien en te ontdekken,
zowel voor wat betreft de grappige streken van deze dieren als ook de vele
details van de werkplaats van de houtsnijder, van poppen in diverse stadia
van afwerking tot een authentieke Italiaanse houtschaaf. Er zijn grote
ramen, waarvan de dubbele deur in het midden ook kleine kinderen goed de
gelegenheid geven alles te zien.
Een interactief element is een speeldoos op de buitenvensterbank die je
kunt opwinden, waarna binnen een duveltje uit een doosje springt. Bij het
huisje klinkt de muziek van René Merkelbach en zijn maat Marco Kuypers: http://documenten.eftelist.nl/pinokkio/pinokkio_muziek.mp3
Af en toe stopt de muziek en alle beweging, als er een Pepper's Ghost van
de blauwe fee verschijnt.
Na het huisje kun je verder lopen naar de oude nis van Boekanier Gijs, waar
een stapeltje tonnen levertraan staat waaruit geregeld Vos en Kat
tevoorschijn komen. Dit is een aardig uitgevoerd tafereel waar je even kunt
kijken, maar ik vermoed dat de aandacht van de meeste mensen vrijwel direct
getrokken wordt door de enorme oranje monstervis die een paar stappen
hierna ligt te badderen in een meertje. Het is een vervaarlijk wezen met
lichtgevende tentakels dat af en toe verticaal water uitstoot als ware hij
een Aquanura-fontein. Het interactieve element hier is een hengel met een
veertje eraan, die eender als de deurklink bij andere sprookjes het effect
in werking zet. De vis opent zijn muil en binnenin zien we achterin een
kleine Geppetto en Pinokkio. Even later is Pinokkio, nu dus een stuk groter,
vooraan in de muil te zien en roept om hulp. Hem vinden was zo lastig dus
niet. Pinokkio lijkt erg op de pop uit de musical, en volgens de Efteling
maken de krul in zijn haar en zijn wipneus hem 'Eftelings'. Misschien is
het wel de enige uitbeelding van dit sprookje waarin zijn neus niet groeit.
Alles bij elkaar genomen is het een goed uitgevoerd sprookje. De liefde
voor details is evident en de Italiaanse achtergrond wordt veelvuldig
ingezet. Maar het is ook wel heel erg véél sprookje. Het huisje van Geppetto
is heel leuk, maar bepaald niet ingetogen - eerder kakofonisch te noemen.
Dat is op zich prima, maar daarna volgen ook nog de kat en vos en dan met
name ook nog de reuzenvis, die met zijn grote afmetingen beweegt, licht
geeft en op niet subtiele wijze water spuit. Wellicht dat de overprikkelde
jeugd van tegenwoordig er anders niets meer aan vindt, maar voor ons oude
Eftelisten is dit echt teveel. Zeker omdat voor de vele vierkante meters
die dit alles kost, plus nog het ook forse plein bij het sprookje, er een
groot gat in het bos geslagen is. Tussen Pinokkio en de Pardoes Promenade
is het nu wel heel erg kaal. Het zal nog vele jaren duren wil dit weer een
beetje aangroeien.
Het idee voor Pinokkio kwam van Robert-Jaap Jansen, die het plan zo'n tien
jaar geleden al had geopperd maar het nu eindelijk tot uitwerking kon
brengen. Hij had aanvankelijk de vis bedacht, en toen hij de huidige plek
als logische positie aanwees, kwam In de Noordpool in beeld, dat Jansen wel
kon gebruiken als huisje van Geppetto. En zo geschiedde - al werd de
Noordpool afgebroken omdat de technische eisen een kelder onder het gebouw
noodzakelijk maakten.
Bij de uitvoering van zijn plannen betrok Robert-Jaap zijn collega Alessio
Castellani, die sinds enkele jaren bij de Efteling werkt op de afdeling
brand development. Met zijn Italiaanse achtergrond was Alessio natuurlijk
een perfecte partner voor dit project.
Eftelist was erg benieuwd naar deze Italiaanse Efteling-ontwerper, waarvan
we wisten dat hij zich bezig had gehouden met de Sprookjesboom en ook een
gouden boekje illustreerde, maar waar verder vrij weinig over bekend was.
We spraken hem dus over zijn achtergrond én zijn rol bij het ontwerpen van
Pinokkio.
Alessio (http://documenten.eftelist.nl/pinokkio/alessio.jpg):
“Ik bezocht de Efteling een keer toen ik nog in Italië woonde, een jaar of
vijftien geleden. Ik heb die dag alleen het Sprookjesbos gezien en toen ik
daar liep dacht ik: “Hier moet ik werken!”. Een paar jaar later verhuisde
ik naar Nederland en heb de Efteling toen mijn CV gestuurd, in de hoop er
aan de slag te kunnen. Ik sprak op dat moment nog helemaal geen Nederlands
en dat was wel een obstakel: ik werd niet aangenomen. Enige tijd later,
ongeveer acht jaar geleden, nam de Efteling contact met mij op, om na te
gaan of ik nog interesse had. Dat had ik zeker, en inmiddels was mijn
Nederlands al een heel stuk beter geworden. Sindsdien werk ik hier. Ik ben
het park binnengekomen op de afdeling Brand Development en mijn specialisme
binnen de ontwerpafdeling is dan ook het ontwikkelen van personages en
figuren – samen met Jeroen Verheij.”
“Mijn rol bij het de totstandkoming van Pinokkio lag met name in het maken
van illustraties en ontwerpen naar aanleiding van de schetsjes en ideeën
van Robert-Jaap Janssen. Ik heb er kleine dingetjes van mezelf in weten te
verwerken: Geppetto lijkt op mijn opa en de kater is gebaseerd op mijn eigen
kat! Veel van de kleine figuurtjes en poppen die ik voor de werkplaats van
Geppetto bedacht hebben hun oorsprong in de beroemde Commedia dell'arte. Eén
van de dansende muisjes op de voorgrond in de werkplaats van Geppetto draagt
de kop van de marionet die bij mijn geboortestad hoort: Colombina, met
rozen op haar witte hoed. Ook heb ik er doorgedrukt dat het sprookjesboek
dat bij het sprookje staat, voorzien werd van een vertelling in het
Italiaans!”
“Wanneer je als kind in Italië opgroeit word je natuurlijk voortdurend
omringd door Pinokkio's in allerlei verschijningsvormen. Om als Italiaanse
ontwerper nu een ‘eigen’ uitbeelding van Pinokkio tot leven te zien komen
is wel iets heel bijzonders!”
Iets bijzonders is het zeker geworden. De Italiaanse flair van Alessio is
duidelijk te herkennen in het ontwerp en dat geeft het sprookje een heel
eigen karakter. Naast deze details heeft Castellani overigens ook veel
concreter terug te vinden: met zijn Italiaanse accent is hij te horen als
de stem van niemand minder dan de liegpop Pinokkio zelf.
Vanaf morgen is Pinokkio voor iedereen te zien in het Sprookjesbos. Gaat
dat zien en oordeel zelf!
:){kind=link}