Superlatieven schieten welhaast tekort om het Meisje met de Zwavelstokjes te
beschrijven, maar ik zou het mezelf niet vergeven er niet tenminste wat
woorden aan te besteden. Al is het maar om eenieder die betrokken was bij
ontwerp, planning en realisatie warmhartig virtueel te omhelzen.
Mensen, mensen, wat een ongelooflijk stukje kwaliteit, ontroering en
souplesse heeft de Efteling met "Het Meisje" neergezet. Van (mede door mij)
gevreesde projectietechniek tot muziek, van stadsdiorama via verhaalstem tot
de gallerij voor de bezoeker: het is gewoon vrijwel perfect. Dank u allen,
dank dank, voor een werkelijk ontroerend kerstcadeau.
Het exterieur van het Meisje met de Zwavelstokjes was natuurlijk al bekend,
maar van de binnenkant had ik, op wat bouwfoto's uit het Gildehuys na, nog
niet veel gezien. Verrassend was de afwerking van de ruimte vanwaar je het
steegje van het meisje inkijkt: fraaie kroonluchters, mooie betimmering. Het
steegje zelf is ook bijzonder fraai, met warm licht achter de ramen, een
gotische kathedraal op de achtergrond (doorkijkje naar het stadsdiorama), en
glinsterende sneeuw op de grond. Een oude waterpomp maakt het geheel af.
En dan het meisje... Soepel bewegend, ademende met koude wolkjes lucht uit
haar mondje, steekt ze haar stokjes aan. Ze strijkt ze voorzichtig doch
resoluut langs de koude straattegels. Een jongetje, op de achtergrond, kijkt
om een hoekje met haar gestolen slofje. Visioenen verschijnen in
geprojecteerde maar enorm subtiele rookwolkjes die om het brandende
zwavelstokje dwarrelen. Een perfecte mengeling van techniek en zorgvuldig
ontwerpwerk. De visioenen blijven klein maar fraai, tot het vierde visioen:
"Grootje", haar liefhebbende oma, verschijnt als een geest in de lucht,
strekt haar armen uit naar het meisje en plots is daar ook de geest van het
meisje zelf, gesuperposeerd op de animatronic. Aanzwellende muziek,
christelijk gezang. Het effect is van een ongekende schoonheid. Nergens in
de Efteling is denk ik een vergelijkbaar fraai visueel effect te zien. Het
meisje en haar grootje omarmen elkaar, en zweven op de laatste cello-klanken
weg in de verte, alwaar ze veranderen in een twinkelende ster. Het publiek
blijft achter, sprakeloos en onder de indruk.Geweldig. Subliem.
Gedurende de tweede helft van de dag stond ontwerper Michel Den Dulk geheel
terecht te kijken naar de enthousiaste reacties van het publiek. Uiteraard
hebben we onze complimenten overgebracht, zoals we dat later ook deden bij
dhr. Henk Groenen. De Efteling verdient lof voor deze gewaagde uitbeelding;
een heel nieuwe emotie, die van de diepe ontroering, is met Het Meisje met
de Zwavelstokjes toegevoegd aan het palet van Efteling-emoties. Religieuze
aspecten als een "Ave Maria" in de muziek zijn niet geschuwd. Het maakt dit
tot wellicht het meest "volwassen" sprookje van het bos. Maar ook de
kinderen worden er in grote getalen stil van. "Mama, gaat ze nu naar huis?"
vraagt een klein blond jongetje in het publiek aan zijn moeder; "Ja, ze gaan
nu naar huis", brengt de tot tranen toe geroerde moeder met moeite uit. Als
je dat kunt realiseren met spots, decors en robots, dan maak je
Efteling-magie. Niets minder.
Tot slot van dit jubelrelaas nog wat kleine details: aan het begin van de
show ontbreekt nog een klein effectje. Zo zou het de bedoeling zijn dat
(eveneens in de vorm van een projectie) er wat sneeuw valt van de waterpomp.
Dit werkt nu nog niet. Daarnaast vroegen "wij" (als in, het
Eftelist-moderatorteam en aanhang) ons af hoe de projectietechniek nu
precies werkt. Helemaal duidelijk is het ons nog niet in details.
Wellicht volgt er morgen nog een klein lijstje met "verbeterpuntjes", de
minieme details die niet volkomen belachelijk perfect zijn aan dit sprookje.
Maar voor nu, past denk ik gepaste, religieuze stilte. Ave, Maria!